GELSEN

Kaçamak kaçamak buluşur otururduk bazen, 

Yeni bir konu bulurduk.

Konu olabilecek her şeyi konuşurduk.

Konuşulabilecek hiç bir şey kalmamasına rağmen. 

Şimdi çağırsan da gelsem. 

Gelsen de hiç gitmesen...

Hissederim; dolan o gözlerinden...

Böylesine hissedebilir miydim, hiç sevmesen?

Yanlış yapar, Yanlış düşünür, Yanlış anlar da insan;

Yanlış hissedebilir mi?

Hiç zannetmem...

Bazen konuşurken, gönül işlerinden,

Konu sana geliyor birden;

İsmi neydi?

Güzel miydi?

Nasıl bitti ve Neden gitti?

İsim uydurmak zor olmuyor da, neden gittiğini bari ben bilsem...

Bugün sana Sitare ismini verdim; Yıldızlara nispet, Güzelliğine ithafen..

Yarın hangi isimi zikrederim senin için bilmiyorum, seni onlara anlatırken.

Gelsen, gelsen de en azından Neden gittiğini onlara sen söylesen.

Biliyor musun en çok da ben merak ediyorum; Gitmek için var mıydı makul bir gerekçen?

Hayır hayır kızmıyorum sana, belki cümlelerimde birazcık sitem...

Yazıp yazıp siliyorum, baksana; tarihsiz, imzasız yine dilekçem.

Gelsen... Gelsen de; Nasıl yazılır sana, öğretsen.

Gelsen de en azından ben öğrenene kadar yanımda kalsan, gitmesen.

Hem kalın kafalıyımdır zaten, öyle hemencecik öğrenemem...

Hatırlıyor musun bide bazen şiirler okurduk.

"Nereden çıktın karşıma böyle Sitare..." der, Dilaver Cebeci olur,

"Ben sana mecburum, bilemezsin..." der, Atilla İlhan olurduk.

Biraz daha kalsan, belki iyi birer şair bile olurduk...

Çünkü biz olurduk...

Herkes mutlu olacak diye şart mı var, gerekirse biz de mutsuz olurduk...

Gelsen... Şimdi çıkıp gelsen;

Kendine sade bir kahve, bana bir çay söylesen...

Tekrardan tanışsak, 

Kaçamak kaçamak buluşsak,

Uzun uzun oturup konuşsak...

Tekrar aşık olur muyduk?

Bilmem...