Biliyorum

Kalbimi doldursada bir sevdanın özlemi

Susuzluktan dudaklarım çatlamış gibi, diyorum;

"Bu kadar sevmemeliydim, biliyorum"

Kırılsada vuslatı bekleyen pencerelerim

Damla damla hicran akıtsada gözlerim

Yine onsuz bir sona çıkacaktır dehlizlerim.

Onsuz bir sonda bile,

Sonsuz bir özlem duyuyorum;

"Bu kadar sevmemeliydim, biliyorum"

Bağımlılık nedir bilmezdim

Belki sonunu bilsem,

bu kadarda sevmezdim

Neticede bir bağımlıyım,

Bir 'bağ nedir bilmez'e.

Sevildiğini bilipte, sevilmeyi sevmeze...

Bağımlıyım, içimde kıvılcım zannettiğim

İçimi yakıpta bir türlü sönmeze..

Sebeptir ki, hep kendime kızıyorum;

"Bu kadar sevmemeliydim, biliyorum."

Yaşıyor muyum, ne dersiniz?

Sizce bu yaşam mı fevkalade?

Misal ispanyolca bir kitap alsam elime,

Kitap okuduğumu iddia edebilir miyim o halde?

Öyleyse yaşıyorum, okuyorum...

Ve işte yazıyorum;

"Bu kadar sevmemeliydim, biliyorum"

Mutlu muyum peki?

Mutluluğa eşdeğermidir yüzümde ki ifade?

O halde bunları yazarken ki ağlamam mutluluğun taşkınlığından doğan ziyade.

Demek ki mutluluktan ağlıyorum.

Dostlarım benim gibi düşünmesede,

Ne mutlu bana, günlerdir ağlıyorum...

Ne acı bir gerçek; "Bu kadar sevmemeliydim, biliyorum"