Şizofreni

Gizemli bir yolculuğa çıktım içimde

Farklı bir benle karşılaştım, benden ziyade daha derinde

Tanıştım, dönüştüm, belkide hiç sevmeyeceğiniz o ben’e

Ben bile henüz alışmış değilim bu karanlık içinde

Henüz agâh olamadım karanlığımı görmeye

Yahut söz mü verdim, karanlığımı o derinlikte gizlemeye?

Belki umudun kapısıydı karanlığa bürünmüş renkler;

Yoruldum ve takaatim kalmadı, zıtlıklarla dolu bir dünya içinde yaşarken,

Karanlık ve umudun rengini ayırt etmeye.

Bu yavaş yavaş dönüşüm ne zaman bitecek!?

Kanser gibi düşüncelerim tüm benliğimi sardıkça,

İnsanlar “şizofreni” yahut “paronaya” diyecek.

Kalıplara sığdırılabilir mi, düşüncelere sığmayan benliğimiz,

Dili kesik biçareler mi beni benden iyi bilecek?

İstediğim tek şey; düşüncelerimin esaretinde uyurken,

En azından rüyalarımda hürriyete nail olabilmek

İstediğim tek şey; rüya bahçemde, kendi ütopyamdayken,

Yaşananlardan, yaşanmayanlardan hatta yaşamdan uzak kalabilmek.

Farkında yahut farkında olmaksızın, farketmeden, ettirmeden;

Geleceğin kaygısını, geçmişin prangasını unutup bir köşeye saklayabilmek

İstediğim tek şey; hissetmek.

Hissizleştiğimi hissedebilecek kadar kendimi tanıyor yahut tanıyamamış olabilmek